De zeilreis is begonnen!

Laatste dagen voor vertrek..

Alles op de boot wordt gecontroleerd, de zeilen en dat zijn er wat.

De generator, accu’s, alle apparatuur, boegschroef, ankelier, pompen, watertanks, roer, reddingsboten en een motorboot die nog geen motor had wordt in de laatste week gekocht en geprobeerd. Eerst Gijs alleen in de boot dan met Bert erbij en het doet het prima, ze vliegen met een glimlach over het water.

De rubberboot wordt vast gesjord op de Aluma en ik zal vast nog wat vergeten, maar waar moet je veel op letten voor vertrek en dan kan het inkopen van etenswaren beginnen.. In ons hoofd waren we er al maanden mee bezig als we voor thuis de boodschappen deden maar nu in het echt en dat valt om de drommel nog niet mee. Een voorbeeldje, hoe doe je dat met het brood. Brood blijft niet lang vers, nu hebben we een diepvries aan boord en daar passen wel zo’n acht broden in maar dan houdt het op.

Ongesneden brood is dan weer beter dan gesneden. Geroosterd brood gaat wel een jaar mee lezen we ergens in een reisverslag. Dus dan ook broodmix mee en zelf brood bakken, het heeft ook nog een voordeel dat we er plaat-pizza’s van kunnen maken. We lezen in andere reisverhalen, je kunt veel van elkaar leren, dat ontbijtkoek en roggebrood ook lang goed blijven. Gezouten boter blijft weer langer vers dan ongezouten, en dat belegen kaas langer vers blijft dan oude of jonge kaas en zo struinen we de winkels af, alles overdenkend hoelang blijft het goed en wat zijn de alternatieven. Veel blikken of gedroogde groente en fruit, pasta’s, aardappelpuree, rijst etc. etc. vers fruit allemaal zo hard en groen mogelijk want dan houd het misschien wel een weekje langer vol. Houdbare melk met dozen tegelijk, de boot hangt er scheef van. Karren vol levensmiddelen.

Bij de kassa’s vertellen we maar dat we op reis gaan want achter ons in de rij staan waar karren vol over de band moeten is natuurlijk niet prettig. Maar we krijgen heel leuke reacties en de winkeliers in Lemmer vinden het vast jammer dat we vertrokken zijn want we waren een goede klant.

De boot inpakken

En dan alles in de boot laden, Bert doet het met verve. Het lukt, alles kan in de kastjes op de grond onder de banken onder de tafel, in de keuken, alle kastjes gaan vol. Dan kunnen de kleren in de kastjes in onze hutten, kleren voor de tropen en kleren voor de kou, alles moeten we meenemen. De bedden worden opgemaakt en we gaan ons laatste nachtje Lemmer in. Na een goede nachtrust zitten we aan ons ontbijt tot de eerste mee zeiler Barry (broer van Bert) arriveert. Hij heeft er zin in. Langzaam druppelt de boot vol met uitzwaaiers die ons vanaf de kade zullen gaan uitzwaaien, ook Frans Pieter komt aan boord.

Zout

Een gevaar op zee is dat je te kort aan zout krijgt, gelukkig hebben de thuisblijvers het goed onthouden want we krijgen een jaarvoorraad drop mee! Ook de kleinkinderen komen aan boord en vinden het geweldig. We varen met zijn allen nog een rondje omdat er nog “even” 600 liter diesel aan boord moet maar dan gaat de reis toch echt beginnen.

Zaterdag 1 oktober 2016 -De reis naar Curaçao-

Vandaag gaan we naar IJmuiden. Het is een lekker windje, een zonnetje erbij en zo gaan we op weg. We zwaaien tot we de laatste achterblijvers kunnen zien en we vertrekken, weliswaar op de motor maar we varen. Lang naar uitgekeken, lange voorbereiding en nu is het dan echt zover. Deze tocht krijgen we alle weertypes voor de boeg, wind, regen, onweer, en bliksem. De mannen hebben een discussie waarom het “paard van Marken” (Vuurtoren van Marken) nou zo heet, Gijs vindt dat het dan op z’n minst het paard van Troje zou moeten heten. Maar als we bij donker door het IJ varen, staan we allemaal buiten. Wat een mooi gezicht al die lampjes, ook het concertgebouw staat volledig in het licht.

We zetten koers naar IJmuiden, bij aankomst moeten FP en Gijs hun hoofd beschermen tegen enorme hagelstenen, het lijken wel eieren, die over het dek heen knallen.

Uiteindelijk leggen we de boot vast bij de “buitenhaven van IJmuiden” en kunnen we gaan slapen.

Zondag, rustdag?

Onze rustdag normaliter de zondag, nu is alles anders.

Van IJmuiden gaat het richting Walcheren, dit is een zeer barre tocht. Grote onvoorspelbare golven, woeste zee en grote grondzeeën komen uit het niets op. De mannen zitten al dik ingepakt aan dek en ik voel mijn maag draaien. Al heen en weer schuddend probeer ik tussen het spugen door mijn kleren aan te trekken. Wat een gedoe. Heen en weer slingerend lukt het met hulp om mij dik in te pakken en aan boord te komen. De dag breng ik ziek door, ook de anderen krijgen last van het geslinger en spugen wat maar zij herstellen zich sneller.

Neeltje Jans

Volgens Barry moeten we allemaal flink eten, de anderen proberen dat ook maar alleen al aan eten denken veroorzaakt bij mij al spugen. Vandaag heb ik genoeg aan mijzelf, de andere bemanning herstelt zich aardig en vaart de boot. We dachten dat we alles zeevaardig vast hadden staan maar dat bleek niet waar van alles vloog van links naar rechts door de zitruimte, alsof er een bom was ingeslagen. Af en toe redderde er iemand wat maar even later vloog het opnieuw door de ruimte. Zo rond tien uur ’s avonds wordt het wat rustiger en we komen aan in de haven “Neeltje Jans” in Walcheren, Gijs legt de boot nauwkeurig, op een moeilijke plek, aan. Mijn maag wordt direct rustiger en ik eet een paar biscuitjes en drink een klein beetje bouillon. De anderen eten brood met saté. We evalueren de dag en stellen vast dat dit een hele goede leerdag was.

De eerste oversteek naar Engeland

Na een flinke nacht gaan we aan een heerlijk ontbijt. Daarna werkoverleg.

We blijven een dag in de haven en moeten de boot helemaal in orde maken. Barry en Gijs repareren de kapotte zeillatten, FP repareert zelfs een stuk zeil met naald en draad samen met mij, Bert maakt alles weer vast en ruimt op en nog andere klusjes.

’s Middags eten we kibbeling op de kade en om 16 uur beginnen we we dan aan de oversteek naar Engeland.

Steeds 2 aan 2 aan het roer, de anderen slapen dan of lummelen wat. Ik schuifel er wat tussendoor en help mee waar ik kan. Ik zie mezelf nog niet echt achter het roer plaats nemen. Aan het apparatuur zitten zoveel knopjes, cijfertjes en schermpjes, kennelijk betekenen ze ook nog allemaal wat, volgens Bert komt dit allemaal vanzelf maar ik betwijfel het. Het schip stuurt het meeste op de automaat maar toch..

En dan de zeilen, enorme lappen zeil die strak staan van de wind, gigantisch wat een krachten staan daarop. Er staat zo’n windkracht 4 a 5 en als we eenmaal op zee varen, 's nachts kruisen we meerdere shippinglanes (snelweg voor vrachtschepen) rond 2 uur weten we niet wat we zien. Wat een boten, joekels. FP, Gijs en ik zijn aan boord, de andere twee slapen, maar het is ontzettend uitkijken geblazen. Dachten we dat de Aluma een groot schip is, op zee is het een kleintje en voelen we ons nietig. Links, rechts, voor, achter overal zijn boten. Echt goed opletten geblazen maar het gaat prima. Af en toe komt er een hoofd om de hoek van de twee slapers hoe het gaat maar het gaat geweldig goed, prima zeilers FP en Gijs!! Die nacht varen we door, ik ga rond twaalf uur slapen en de FP en Gijs gaan naar bed bij de aflossing een paar uur later. Het slapen gaat prima, de zee is wat rustiger en het gaat wennen!

Een heerlijke dag zeilen

Dinsdag 4 oktober, dierendag is het inmiddels geworden, is het heerlijk zeilweer. Wel goed ingepakt in onze gekke gele zeilpakken, mutsen en sjaals, maar een heerlijke wind en lekker zonnetje. We zouden naar Dover varen om daar een haven in te gaan in verband met het komende weerbericht (windkr. 7/8) maar we liggen ver voor op schema, na wat praktiseren besluiten we om door te varen naar Brighton. Nadat de nevel is opgetrokken zien we de geweldige witte krijtrotsen, dit is echt het Engeland. Wat een prachtig gezicht. De wind trekt aan maar de Aluma vaart ons schitterend langs de kust van Engeland richting de volgende haven. Daar komen we rond 18 uur aan, Gijs loodst de boot door een lastig gat naar de haven en we uiteindelijk kunnen aanleggen. Andere zeilers komen nieuwsgierig kijken want de boot valt wel op. We hebben leuke gesprekken met ze en dan is het tijd voor de warme maaltijd.

Het lukt steeds beter om alles te vinden in de boot, alles krijgt langzaam maar zeker een eigen plek. Brighton is een mooie haven, rondom de haven allemaal restaurantjes, het ziet er heel gezellig uit maar na 26 uur continu varen hebben we het wel gehad. Na het eten gaan we ons allemaal douchen op de kade, warme douches, FP en Gijs blijven er lang onder staan, ongetwijfeld langer dan nodig maar ze hebben het verdiend! Daarna gaat iedereen heerlijk slapen.

Brighton

Onze dag in Brighton begin met een lekker ontbijt, Barry en Gijs gaan er op uit om verse broodjes, sinaasappelsap, spek en eieren halen in de buurt. Barry maakt een Engels ontbijt klaar met bacon en eggs, Bert en ik houden het bij de croissantjes want bij het zien van het spek begint mijn maag toch weer te protesteren. Vandaag weer een klussendag. De wind en de golven zijn enorm en we kunnen niet uitvaren. Door de golven van afgelopen dagen moet er van alles weer vast gezet worden of opnieuw ingericht worden, Gijs word weer in de mast gehesen om daar een lampje te maken, met een hoop geschreeuw (met windkracht 7 de mast in is geen pretje) is ook dit klusje weer gedaan! Natuurlijk gaan we niet alleen klussen en dus gaat ‘s middags ieder z’n eigen weg, Bert en ik gaan Brighton bekijken, Barry gaat nog even slapen en FP en Gijs vissen wat vanaf de boot. Tegen alle verwachting in schiet ineens FP’s dobber onder en haalt hij er toch een grote vis uit! Na wat foto’s word de vis (die de naam Flip heeft gekregen) terug gezet in het water, vis uit een haven vertrouwen we niet.

Maar als de vangst op zee ook zo zal zijn wordt het lekker vis eten. Aan het einde van de dag schuiven we allen aan aan tafel voor een heerlijk avond eten! Deze rustdagen zijn heel goed, alle puntjes weer op de i en dan pas aan de volgende trip beginnen.

We hebben gister gehoord dat Egbert ook op de boot komt, we zoeken uit wat voor beiden het beste uitkomt en Egbert boekt een ticket naar Exeter en gaat verder met de taxi tot Torquay waar we hem zullen oppikken.

We hopen dat we vannacht uit kunnen varen gezien de hoge golven, anders moet Egbert wachten op ons, wat we geleerd hebben is dat je op een schip niet kunt zeggen dat we die en die tijd aankomen. De zee, de wind, de golven en grondgolven bepalen hoe snel we varen. Egbert is zo’n 130 mijl van ons verwijdert dus hebben hebben nog een flinke tocht voor de boeg voor we hem kunnen oppikken en daarna gaat de reis direct verder. We hopen over enkele dagen aan te komen in Noord Spanje maar ook hier weer, zeker weten we het niet.

Bedrijvigheid

Rond middernacht als het tij goed is vertrekken we uit Brighton.

Bert en ik liggen al op bed en kijken op ons rug naar de sterren boven ons bed. Hoe romantisch wil je het hebben? Dan wordt de motor gestart, het teken voor vertrek naar ons volgende doel Torquay. Het geloop op het dek begint, er wordt een reef in het zeil getrokken en alles wordt klaar gelegd voordat uitgevaren kan worden. Wat een bedrijvigheid!

Grote voeten lopen op ons raam wij kunnen hen wel zien maar zij ons niet. Wij kruipen maar diep onder onze dekbedden. We hoeven niks alleen maar slapen, Gijsbert en Barry houden de wacht en zeilen de boot de nacht in.

Maanmannetjes

Omdat er continu gevaren wordt moet er altijd bemanning aan het roer zitten en wacht houden, dag en nacht. Dus eten we op rare tijden, ieder voor zich en soms met elkaar. Vaak slapen er mensen die net de wacht hebben gehad of voordat ze wacht hebben.

We varen zo langs de kust van Engeland, de golven zijn soms zo hoog dat ze achter op het dek slaan. We zien enorme golven op ons af komen, de boot optillen en daarna een enorme diepte voor de volgende golf komt. Het waait behoorlijk en we lopen als maanmannetjes in gele zeilpakken in het rond, dik aangekleed voor de kou want aan boord is geen verwarming en alles staat open omdat de navigatie buiten digitaal wordt gedaan maar ook binnen met behulp van enorme landkaarten wordt berekend. Regelmatig hoor je dan ook een brul van binnen naar buiten of omgekeerd om elkaar te verstaan met die harde wind.

Dankjewel voor jullie betrokkenheid, we hebben het idee dat er heel veel mensen ons op de voet volgen. Geweldig!

Over een paar uurtjes komt Egbert ook aan boord. Dan varen we met onze drie zoons over de Golf van Biskaje.

Tot horens.

Barry, Bert, Frans Pieter, Egbert, Gijsbert en Fenna.