Een mijlpaal is bereikt.. we zijn op Tenerife!

De Aluma is een aluminium schip, vandaar ook haar naam. Steeds wanneer we een haven binnenlopen komt er wel iemand kijken naar het schip, foto's maken en horen we hoe mooi het schip gevonden wordt. In een haven is het voor bootliefhebbers een lust om rond te lopen en te kijken naar andere schepen. Bijna alle schepen zijn van polyester of hout(weinig) en staal gemaakt. Ze zijn groot, klein, breed of smal, verschillen van kleur maar de Aluma is van blank aluminium en valt wel uit de toon en valt dus echt op. Een praatje is dan gauw gemaakt, mensen uit allerlei landen die leven op hun boot en van land naar land varen. Jonge mensen, gezinnetjes met kleine of grotere kinderen, pensionarissen, die een boot kopen, de oceaan oversteken en zien wat het leven hen brengt. Gister vertelde een jonge man uit Frankrijk ons dat hij diploma's heeft voor elektricien en nu onderweg is met zijn vriendin naar Gran Canaria, met de ARC in zicht is er misschien wel veel werk voor hem daar. Heel relaxed op blote voeten en wilde haren kwam hij naar de Aluma kijken om te zeggen dat hij het een prachtig schip vond. Van alle kanten werd het schip bekeken, niet binnen maar alleen de buitenkant want de binnenkant, voor mij juist interessant, interesseert ze niet.

Bert heeft een Duitser gesproken die in München zijn huis heeft verkocht, een schip heeft gekocht en nu met zijn vrouw al varend heel veel landen bezoekt. Het leven in een haven is een leven op zichzelf. Wat leven wij dan burgerlijk met ons huisje, tuin en dieren. Wat zijn wij gebonden aan regels en vastigheden. Ik verbaas me over de verhalen die ik hoor " we zien wel waar en wat het leven ons brengt, we werken wat zodat we weer boodschappen kunnen doen en het onderhoud van het schip kunnen bekostigen, nemen mensen tegen betaling mee die een stuk mee willen varen en verder, tja wat hebben we nog meer nodig?" . Zij hebben geen zwarte laarsjes nodig met hakken van glas. Ze leven eenvoudig en maken zich geen zorgen voor de dag van morgen, ze genieten vooral!

In alle havens die we tot nog toe hebben aangedaan, hoorden we de verhalen. Ik kan jaloers zijn op zo'n instelling, geweldig dat mensen dat kunnen maar zou ik het zelf willen? Nee, deze reis is prachtig en dat we dit mee mogen en kunnen maken is geweldig maar voor altijd? Nee daarvoor heb ik teveel "landbenen" i.p.v. "zeebenen" en ben ik teveel gehecht aan de kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden, buren e.a.

Fijn dat we allemaal zo verschillend zijn, dat maakt de mensheid zo divers.

Er liggen ook miljoenen schepen in de haven, al of niet met vaste bemanning. Zo lag er in Cascais een schip van wel 50 meter lang, een mast van wel 70 meter hoog en in de giek kan je lopen. Daar leek de Aluma klein bij. Op het grote schip liepen wel 6 bemanningsleden die elke dag aan het poetsen en boenen waren of onderhoud aan het plegen. Het schip met een grote Engelse vlag vaart af en toe dagjes met de eigenaren maar ligt verder veel in de haven. Motorboten liggen naast de zeiljachten en groot naast klein, de eigenaren hebben allemaal een passie en dat is varen.

Vissen

In de havens van Spanje en Portugal, waar wij geweest zijn, zwommen honderden vissen in de haven. Soms kwam het water helemaal in beroering als wij op de steiger liepen. Als je een hengel uit zou gooien zou je flink wat vis eruit kunnen halen alleen is de vis uit de haven niet te eten. Ik denk dat ze alle vuil uit de haven opeten?

In Madeira zien we de eerste tropische vissen, het water is er erg helder en azuur blauw.

Kipfilet versus spierballen

Voor we vertrekken moeten we wanneer het nodig is diesel uit de tank in de boot pompen naar de dagtank. Dat gebeurt met een hendel die je op en neer moet bewegen zodat de diesel in de dagtank kan stromen. Dat lijkt een fluitje van een cent maar dat is het niet. Met 1 arm moet je de motor ruimte in en de hendel op en neer bewegen. Gijsbert pompt het meeste over maar ook ik moet mee helpen waardoor ik aan mij rechterarm indrukwekkende spierballen heb en aan mijn linkerarm geen spierballen maar kipfilet.

Geloofwaardig?

Gisteren, maandag 31 oktober, zijn wij vertrokken uit Madeira.

In de haven was ook veel drukte, mensen waren hun boten aan het schoonmaken, er werd ingekocht en enkele schepen voeren uit de haven.

Wij werden er onrustig van en snel werden er 4 weerstations bekeken waarvan er drie de wind voorspelden die voor ons geweldig is tot vlak voor Tenerife, daar zou de wind wegvallen en zou de motor een stukje aan moeten. Het vierde weerstation voorspelde geen wind. Er werd druk gekeken en gediscussieerd, drie tegen 1 dan is de keus niet zo moeilijk toch, zeker als je graag weer varen wilt. De boot werd nagelopen, staat alles vast, deurtjes allemaal dicht, ramen gesloten etc. We hebben een checklist met heel wat punten op de deur hangen die we voor iedere start nalopen, punt voor punt.

Met de genua (groter zeil dan de fok) en het grootzeil zijn we onze vaart begonnen, een prachtig zonnetje, een heerlijke wind en met een prima stemming aan boord, verlieten we Madeira. Tot voor de nacht hebben we op de zeilen gevaren daarna werd het echt minder tot de wind weg viel. De nacht zijn we op de motor ingegaan. Het is nu een dag later en er is nog geen wind maar we blijven hoop houden, het weer kan zo omslaan. Maar welk weerstation moet je nu geloven met zijn voorspelling?

Ski trui

Overdag is het korte broeken weer, 's avonds koelt het flink af en gaan de zeilpakken weer aan. Ik heb een vreselijk lelijke trui die ik misschien wel 20 jaar geleden gekocht heb als ski trui. Deze is lekker warm en het zweet niet. Aan boord heb ik een paar warme truien maar die dragen niet zo lekker, de wind waait er dwars doorheen, het is zweten geblazen of bibberen van de kou. Soms zit ik in een gebreide dikke trui maar dan trek ik er vaak nog de skitrui overheen voor de warmte. Dat zal nu niet meer nodig zijn maar mijn skitrui blijft favoriet ondanks haar gesteun en gekreun omdat ik haar niet ontzie.

Het vliegtuig

Zo varen we over de baren. Mijn moeder zong vroeger: "Scheepje onder Jezus hoede", zo voel ik mij ook. Onder Zijn hoede!

Het is rustig, we lezen wat, praten wat, kijken om ons heen. Vanmorgen samen met Bert naar een prachtige zonsopgang gekeken. De wolken werden lichter van kleur en ineens kwamen er roze/oranje strepen rondom de wolken, een prachtig gezicht en binnen no time liet de zon zich zien en klom uit het water omhoog. Nu schijnt ze over het water en over ons.

Een vliegtuig piepte door de wolken en was net zichtbaar. Zouden de mensen in het vliegtuig ons ook als stipje op de enorme zee kunnen zien?

's Avonds kijken we naar de sterren. Gijsbert heeft een app waarmee je de sterren kunt zien. Met zijn mobiel zoekt hij dan naar een ster en de app geeft weer welke ster het is en geeft ook informatie over die ster. Zo heb ik geleerd dat er een sterrengroep "de zeven zusters heet" . Het zijn een heleboel kleine sterren bij elkaar maar de zeven zusters vallen op. De meest vreemde namen komen 's avonds voorbij en wij turen wat af. Afgelopen nacht was er geen maan te zien maar de sterren fonkelden aan de hemel en wij voeren bij een prachtig sterrenlicht.

Havenbibliotheek

We hebben aardig wat boeken aan boord, maar ook onze iPad is gevuld met boeken. Toch vind ik het heerlijk om een boek in handen te hebben, het ligt net iets fijner in de hand en een boek ruikt zo lekker boekerig. Het zal wel een kwestie van wennen zijn maar ik ben blij met het fenomeen havenbibliotheek. In de havens zijn speciale ruimtes waar je kunt internetten en in die ruimtes liggen boeken. Die boeken mag je ruilen met je eigen boeken. Boeken in allerlei talen en genres. Leg je er twee neer dan mag je er ook twee weer meenemen. Een bibliotheek zonder bibliothecaresse of pasjes maar gewoon te goede trouw. Ik ben wel bang dat de havenbibliotheek met uitsterven wordt bedreigd want bijna iedereen heeft een iPad of e-reader en om die nou neer te leggen en om te ruilen..

Depressie

Wij varen rustig verder, we zijn ongeveer honderdvijftig mijl verwijderd van Tenerife. Vandaag is het woensdag 2 november 2016 en hopen we aan te komen op Tenerife. Gisteren bleef een windstille dag, de zee was een grote gladde spiegel. We hebben zeeschildpadden gezien, een klein stukje schild konden we zien en af en toe een vinnetje boven het water en een paar vogeltjes maar verder was het erg rustig. Volgens Bert (ons eigen weerstation) zaten we midden in een depressie, rondom ons de depressie en in het midden waar wij ons bevonden een windstilte. Heel onvoorspelbaar.Zelfs de genua kon niet gehesen worden omdat er geen wind was. Op twee zeilboten na die net als wij op de motor vaarden was er niemand op die enorme watervlakte.

Shift

Bert en Gijsbert hebben nog steeds beide een deel van de nacht de wacht als we dag en nacht doorvaren. Het valt niet altijd mee om wakker te blijven, Gijsbert krijgt zo rond 2 uur soms een dip momentje en moet dan wat gaan doen om wakker te blijven, bij Bert ligt dat moment tegen de vroege ochtend. Toch merken we als we langer varen er een bepaald ritme komt in het waak/slaap systeem. Net of we er, hoe langer we varen, beter mee kunnen omgaan. Gijsbert zet 's nachts een kopje thee en roept dan Bert. Samen nemen ze de nacht tot dus ver door en dan kan Gijs naar bed en neemt Bert plaats achter het stuurwiel. Als het rustig is op zee kunnen ze ook even gaan slapen en om het kwartier zich laten wekken door een wekkertje om te kijken of alles nog onder controle is. Het automatische stuurwiel neemt een groot gedeelte van de mens over en begint te piepen bij onraad. Overdag slapen we om de beurt wanneer we daar aan toe zijn en zo komen we al met al wel aan onze slaapuren.

Pampam,pampam,pampam

Gisteravond kreeg Gijs een noodoproep van de kustwacht via de marifoon. Pampam,pampam,pampam en toen hoorden we dat er een passagiersschip met 60 mensen aan boord, waaronder kinderen, van de radar was verdwenen in de buurt van Gran Ganaria en Tenerife. De vraag aan alle boten om uit te kijken naar het schip.

Wij zijn nog te ver uit de buurt maar we vragen ons af wat dit kan betekenen.

De oproep komt nog een paar keer voorbij en stopt dan. Is het schip gevonden, wij weten het niet.

Land in zicht

Rond drie uur vannacht trekt de wind wat aan en hijst Gijsbert de genua, de motor draait zachtjes mee. In de ochtend varen we rond de vijf knopen bij een wind van zeven knopen. De lucht is op een paar wolken na blauw, het beloofd een prachtige dag te worden. In de verte zien we de contouren van Tenerife. We zien de puntige bergen in de wolken verdwijnen. Als we om een hoek van het eiland varen, zien we enorme olieplatformen en grote olietankers op zee met aan land huizen die over het onderste gedeelte van de berg gebouwd zijn.

Op de plotter zien we dat ons een passagiersschip nadert met wel 20 knopen, dat is even uitkijken want het schip komt precies op ons af. Het blijkt een Ferry te zijn en we bergen het zeil en gaan verder op de motor, een Ferry gaat heus niet aan de kant voor ons. Inmiddels hangt het respect vlaggetje van Spanje weer in de zaling. Als we op Tenerife zijn, krijgen we bezoek van Janneke. Ze zal een paar dagen bij ons blijven en helpen met het dek maar we gaan vooral ook vakantie vieren!

Voor ons is een mijlpaal bereikt, we hebben een flink deel van onze reis naar Curaçao afgelegd.

Tot later,

Lieve groetjes van Bert, Gijsbert en Fenna.