De échte oversteek is begonnen!

We zijn al een week aan het varen over de oceaan en gaan richting Cape Verde, ten westen van het eiland buigen wij af richting de Caribbean. We hopen daar in de passaat wind te komen die ons voort stuwt naar het Caribisch gebied. We hebben gehoord dat we niet meer te volgen zijn, dat komt omdat we nu echt midden op de Atlantische Oceaan zeilen. Een grote vlakte water waar we heel af en toe een boot op het schermpje van de plotter zien maar deze zijn te ver van ons verwijderd om ze ook daadwerkelijk te kunnen zien. Een vrachtschip hebben we wel goed kunnen zien maar daarover straks meer. We zitten op Noord 19.08 en west 28.14, koers 252, zeilen met 7 knopen bij een wind van 10,3 knopen met vol tuig. Voor de liefhebber is dit misschien op te zoeken op internet waar we ons bevinden. De wereld is opgedeeld in vlakken en zo is op de kaart altijd te zien waar je je bevindt. Cape Verde doen we niet aan, de rally cruisers zijn begonnen en het zou er weleens enorm druk kunnen zijn. Botsboot Het botsavontuur in Restinga op het eiland Hierro, hebben wij niet verder afgewacht. De kapitein bleef ons ontlopen of begon hard te schreeuwen en te wijzen, was niet meer mee te praten. Dat hebben we dan ook niet meer gedaan. De jongens op het schip hebben nog wel bij ons op de boot wat gedronken terwijl de kapitein hen dat verboden had maar die was toch steeds op stap. Zij verontschuldigden zich en vonden het heel vervelend wat er allemaal gebeurd was. Ze hebben een verklaring geschreven over het gebeuren met hun namen en handtekening eronder. Misschien kan de verzekering er iets mee want die gaat zeker verder met deze zaak. De jongens kennen de man niet eens, de ene jongen is mee als bemanning maar heeft geen ervaring met zeezeilen, hij gaat mee naar Zuid Amerika om daar voor het Franse bedrijf van zijn ouders te kijken voor ganzenlevers en wijnen. De andere jongen, een Duitser, is op weg naar Peru en wil daar met een paard door het land reizen. Hij is als opstapper (lifter) mee. Beiden zijn wel afhankelijk van de kapitein maar andersom ook. Ze vertelden nog wel dat de kapitein van hun schip een eigen bedrijf heeft in verzekeringen, dat maakt de boel nog vreemder. We hebben tegen de jongens gezegd als ze problemen zouden krijgen ze altijd met ons mee mochten varen naar Cape Verde. Gelukkig is het zover niet gekomen. Ook kregen we bezoek van een ander stel. Zij hebben een heel oude houten boot, koken daarop op een houtvuurtje op het dek en kunnen binnen ook verwarmen met een houtkacheltje. Hout is overal te vinden zeggen ze. De vrouw is zwanger en ze leven heel eenvoudig en sober. Zij krijgen regelmatig groepen aan boord die met hen mee varen. Een ontzettend leuk stel die boeiend kunnen vertellen over hun avonturen maar ook weer zo relaxed en zo terug naar de basis dat ik bewondering voor deze manier van leven heb. Geen warm water, geen douche, de vrouw gaat rustig met haar shampoo en douche gel onder een koude buiten douche, zwanger of niet. Zij roosteren de gevangen vis buiten op het houtvuurtje of kopen grote moten tonijn bij de visafslag, 's morgens maken ze een bordje pap. Wat kan het leven eenvoudig zijn. Zij wachten op een onderdeel van de boot en eind van de maand krijgen zij een groep farmers en gaan zij de oceaan oversteken. In de kajuit zijn rondom bedden gemaakt en verder zitten de mensen op houten krukjes. Ze zitten altijd vol! De oversteek Zaterdag 19 november lijkt het weer gunstig te zijn. Dat betekent voor ons goede wind die prima te bezeilen is voor de Aluma. We maken ons klaar en vertrekken richting Cape Verde. We zeilen met vol tuig ( genua, grootzeil en bazaan) 6 a 7 knopen aan de wind en het gaat voorspoedig. Een heerlijke wind voor de Aluma die er duidelijk zin in heeft. De genua heeft een spieboom gekregen, dat is een aluminium boom die voor het zeil loopt en deze strak houdt. Het blijft echter niet bij deze mooie wind. Een dag later ziet het weer er al minder uit maar er kan dan gezwommen worden of achter de boot aan touwen hangen met een surfbordje. We maken er een rustdag van. Zondagavond gaat nog even de motor aan maar halverwege de nacht kan deze weer uit en varen we weer op de zeilen. Het varen op de zeilen geeft een heerlijk rustig gevoel en het is dan ook steeds een domper als de motor aan moet. We dobberen ook weleens op zee als de wind minder is maar dan klapperen de zeilen zo sterk dat ze kapot kunnen gaan. Het is steeds weer afwegen wat we gaan doen en constant hard werken om de zeilen weer op en af te tuigen maar dat hoort erbij. Dan breekt de spieboom maar Bert en Gijsbert weten deze te repareren. De baard Als de wind de andere dag helemaal weg valt gaan Gijsbert en Waldemar, gewapend met krabbers en duikbrillen, aan stevige lijnen het water in om de baard van mossels en groen spul weg te steken aan de punt van de boot. Deze baard, onder water, houdt de snelheid tegen en dat willen we niet. Verder wordt er gezwommen en ook Bert neemt een duik en ja dan kan ik niet achterblijven. Ik vind het wel wat eng want wie zegt mij wat voor gespuis er rond de boot zwemt maar ik stap over de angst heen en heb er geen spijt van, het is heerlijk helder water van ongeveer 24 graden. Een fijner douche. Heerlijk fris klimmen we uit het water en spuiten ons in met douche gel en zepen ons helemaal in op het dek en nadien spuiten we ons af met de bloemspuit vol fris zoet water. Een handdoek is niet nodig want we laten ons door de zon opdrogen. Die dag wordt er weer geen vis gevangen, de enige big vis is Bert die telkens vast blijft haken achter de grote haken van de vishengel. Maar het oefenen gaat voort en jawel een dag later ziet Waldemar tonijn in het water. Alleen zwemmen ze aan de verkeerde kant van de boot. Wat jammer nou, Waldemar kan de tonijn wel aan de haak kijken. Gijsbert knipt nog een huishoudhandschoen, knal roze, aan stukken door er franjes aan te knippen en deze aan de hengel te binden. En ja hoor, ineens begint de hengel te ratelen en haalt Waldemar een jonge tonijn aan boord. Snel een foto want de vis moet terug omdat deze nog te jong is. Ik had net tonijn nodig voor het voorgerechtje maar gelukkig hebben we een blikje tonijn die daarvoor gebruikt kan worden. Recept Een recept voor een voorgerecht, gekregen van Barry. Je hebt nodig: een blikje tonijn, kappertjes, mayonaise, peper en zout, een blik perziken en wat gemengde sla. Op een mooi bordje leg je wat sla met een paar schijfjes komkommer, daarop een halve perzik waarvan een plakje aan de onderkant is afgesneden omdat hij anders alle kanten opglibberd op het bordje. De tonijn, kappertjes, mayo, peper en zout mengen en deze in de holte van de perzik doen en klaar is het voorgerecht. Eet lekker! Hoosbui Het is niet altijd mooi weer. Was wel de verwachting die ik had, ik dacht dat we alleen maar zon zouden krijgen vanaf Spanje en zeker vanaf Portugal. Daarmee zijn we dus behoorlijk bedrogen uit gekomen. De zeilpakken en de dikke broeken en truien worden, zeker ' s nachts, nog altijd gedragen. Niet alleen voor de regen maar ook voor de kou. Afgelopen dinsdagnacht kwamen ze van pas voor de regen. Waldemar en Gijsbert kregen zoveel regen over zich heen dat de regenpakken het niet meer aankonden en de jongens helemaal nat werden. De pakken zijn nu al bijna 8 weken in gebruik en daardoor minder dicht. Er moesten droge kleren aan te pas komen om weer verder hun wacht te kunnen doen. Ook Bert en ik kregen regen over ons heen toen wij onze wacht begonnen om 3 uur. Het heeft de hele nacht en de dag erna geregend. Ik ben van pure ellende onder een paraplu gaan zitten als ik achter het roer zat en werd ik eerst uitgelachen, later werd de plu vaker gebruikt. Wat een regen en de kleren hingen binnen te drogen maar drogen deden ze niet echt want het vocht was overal door gedrongen. Een armoedje hoor. We moesten elkaar oppeppen. Gelukkig heeft de Aluma geen last van de regen en zeilt zij ons met ongeveer zeven a acht knopen over de oceaan, dat is echt genieten. Golden Ice 's Middags was er nog een leuk voorval. In dagen hadden we geen boot gezien. Nu zagen we ineens op het schermpje van de plotter een boot, nog 20 mijl van ons verwijdert, maar op bijna dezelfde koers als wij. Dat was even schrikken want dat zou een ramkoers kunnen worden. Het was het vrachtschip Golden Ice met de lengte van 225 meter en een breedte van 32 meter op weg naar Brazilië. Ik weet uit ervaring hoe snel het schip wat 13,5 knopen vaart achter je kan zijn en met dezelfde koers zou hij ons kunnen overvaren. Vrachtschepen zijn niet de meest flexibele schepen op de oceaan. Ik zat achter het roer en keek steeds angstig achter mij, wat zou het schip gaan doen? Van hun kant kwam geen reactie, Bert heeft toen via de marifoon gevraagd aan de marconist wat zij van plan waren. Dat gaat dan zo: Golden ice, Golden Ice , thuis is the Aluma, over. De marconist reageerde vrijwel direct en Bert vroeg in het Engels wat de bedoeling was van het schip. Ze zou overleggen, de marconist van het enorme schip was een vrouw, en we bleven het schip op de voet volgen. Ineens zagen we het schip letterlijk een slag opzij maken en op mijn schermpje zag ik dat het schip een ruimere koers ging varen. Ze maakten een bocht om ons schip, gingen voor ons opzij! Niet aan de linkerkant zodat ze ons alle wind uit de zeilen zouden varen maar ze passeerden ons aan de rechterkant. Als het had gekund had ik ze geknuffeld. Ik wilde nog mijn duim opsteken maar gekkigheid natuurlijk, niemand die daar op let. Het was wel een lichtpuntje op deze regenachtige dag dankzij de Golden Ice. Ik zie nog een vliegtuig overkomen, zouden zij ons ook als stipje op het water kunnen zien, net zoals ik het vliegtuig als stipje kan zien? Huishoudelijke taken Na de regenachtige dag komt er weer een zonnige dag en dan worden alle zeilpakken buiten gehangen want de vochtigheidsgraad is zo hoog in de kajuit dat het niks wil drogen. Bert hangt alles buiten in de zon en doet gelijk een handwas en droogt deze over de reling. Helaas droogt het dit keer erg langzaam buiten zodat we al dagen met onze hoofden tussen al de onderbroeken, hemden en sokken binnen lopen die daar aan de waslijnen hangen. Het weer is niet te voorspellen ondanks Bert zijn serieuze aanpak van weerberichten bekijken op de laptop elke dag, wel een paar keer. Het weer schijnt hier van slag te zijn. Het is niet anders. Ik ben begonnen met broden bakken, 1 x per twee dagen twee broden. De eersten zijn goed gelukt. Het is een gok hoe de broden eruit komen omdat de oven enorm slingert. We hebben geen keus en zullen het ermee moeten doen. Vliegende vis Af en toe zien we hele scholen vis springen in het water, we dachten eerst nog dat het vogels waren want wie verwacht nu vliegende vissen? Gijsbert weet te vertellen dat de vissen uit het water komen uit angst. Ze worden na gezeten door roofdieren die wel zin hebben in een lekker hapje en om niet als prooi te worden verslonden springen ze weg en dus boven water. Bert vertelt dat ze weleens op het dek van een boot terecht komen maar ach dat nemen we met een korreltje zout, tot het écht gebeurd! Gijs en Waldemar hebben de wacht, ze waren een spelletje aan het doen tot er ineens een vliegende vis met een smak in de kuip viel. Het was nog een heel gedoe om de vis weer het water in te krijgen maar het lukte. We leren elke dag weer bij. Kapper aan boord Als het weer en de wind het toelaat worden er haren, baarden en snorren geknipt aan boord. Bert knipt mijn haar wat nu weer gemillimeterd is en zowel Bert als Gijs bewerken hun hoofdharen met de tondeuse. Ze willen het zelf doen en het resultaat is er dan ook naar. Kale plekken met af en toe een pluk haar ertussen. Bert heeft 2 grote sprieten op het kale hoofd staan, dat noemen we maar de voelsprieten voor de weersvoorspelling, het voelt heerlijk weer korte haren te hebben. Waldemar beziet het resultaat om zich heen en peinst er niet over een tondeuse op zijn hoofd te zetten. Hij is voor vertrek nog bij de kapper geweest. Kopstoten Had ik een reputatie van kop/hoofdstoten hoog te houden nu is het Waldemar die mij overtreft. Hij blijft zijn hoofd stoten maar gelukkig lacht hij er nog wel bij. Gijsbert turft de kopstoten op zijn strooien hoed. Deze vond hij erg saai maar met al die strepen op de hoed, dankzij Waldemar, wordt het een gezellig hoedje. Een uur terug We zitten met een probleem. We moeten al varende wel 5 uur tijdsverschil met Curacao overbruggen. Gisteren zijn we begonnen met de klok een uur terug te zetten want het bleef 's avonds wel erg lang licht en 's ochtends heel lang donker. Maar wat kun je snel aan een bepaald ritme van slapen en wakker worden wennen. Vannacht was ik niet om half drie wakker maar half twee. Het is toch van de gekke, moet je al op een idiote tijd uit bed iedere nacht, wordt het nog gekker door de tijd te verzetten en nu moeten we nog vier keer een uur de tijd verzetten tot we in Curacao zijn. Dan overdag maar vaker een dutje doen. Of we ons vervelen of hoe we de dagen doorkomen daarover zal ik de volgende blog schrijven. Dat het wat met ons doet, is een ding wat zeker is. Kijk naar de sterren en we zijn een beetje met elkaar verbonden. Tot zover Groetjes Bert, Gijsbert, Waldemar en Fenna. P.s Geen foto's dit keer omdat dit niet kan i.v.m. de (trage) satellietverbinding.