Nog 1231 mijl te gaan naar Martinique

Een grote watermassa.. We zijn nu 13 dagen aaneengesloten op zee. Het is 1 december en we varen al of niet met snelheid richting Martinique. De voorspelde wind valt weleens tegen maar ook weleens mee, dat betekent dat we zoveel mogelijk op de zeilen varen maar dat we er niet onder uit kunnen de motor af en toe te gebruiken willen we niet stil vallen of achteruit varen. De Aluma vaart het mooist vanaf 10 knopen wind en dan ook nog wind uit de goede hoek. Als we stil liggen gaan we meestal met zijn allen het water in. Heerlijk helder water van zo'n 28 graden. Het is iedere keer weer een frisse duik waar we alle transpiratie van die dag weer van ons af spoelen. Na afloop afspuiten met zoet water en opdrogen op het dek, uitkijkend naar die enorme zee en de zon die daarin lijkt te verdwijnen. Een prachtig schouwspel waar we met zijn vieren van genieten. Wat doen we verder zoal op een dag naast zwemmen? Gijsbert en Waldemar hebben de wacht vanaf 21 uur tot 3 uur. Bert en ik nemen de wacht om drie uur over. Gijsbert en Waldemar vertellen wat er in hun wacht gebeurd is en gaan dan naar bed tot halverwege de ochtend. Bert en ik beginnen onze wacht met een kop thee en wat biscuitjes gezellig samen achter het roer. Als het erg rustig is, gaat 1 van ons beiden ook wel een dutje doen en blijft de ander achter het roer. Als er iets moet gebeuren kan je de ander er zo weer bij roepen. Tegen 8:30 uur ontbijten we samen, en dat gaat allemaal zeer op het gemak. De dag vullen we met lezen, spelletjes spelen, kletsen, knutselen, klussen, brood bakken, eten koken, wassen, afwassen en afdrogen, slapen, zwemmen en ga zo maar door. Tijd voor verveling is er niet hoe gek dat ook mag klinken. Als ik 's nachts alleen achter het roer zit, kan ik uren naar de sterren kijken of gewoon turen over de golven. Als de maan er is zie je veel beweging op en in het water maar ook als de maan er niet is, is het heerlijk om wat te mijmeren, na te denken, te mediteren of de vallende sterren te zien. De nacht is ook fijn om te bidden, gewoon praten met God. Anders is het wanneer we met vol tuig varen en veel wind en hoge golven hebben. Dan is het hard werken aan boord. Regelmatig verstellen van de zeilen, zeilen verwisselen, het vergt allemaal veel tijd. Dan is er geen tijd voor mijmeren en dutten, dan blijven we beiden wakker en gaan overdag wat slapen. Als het grootzeil gehesen moet worden en Gijs is net in diepe slaap, moeten we hem wakker maken om te helpen. Waldemar komt er dan meestal ook uit. We proberen dat zo veel mogelijk te vermijden maar soms kan het niet anders omdat het met zijn tweeën niet lukt. Tot op heden loopt het gesmeerd. Vervelen Vervelen doen we ons niet en dat zou eigenlijk heel raar moeten zijn omdat we in ons dagelijks leven thuis altijd druk zijn, veel prikkels krijgen en overal bereikbaar zijn. We kunnen niet zonder ons mobieltje, van minuut tot minuut staat onze agenda vol gepland en we hebben nauwelijks tijd voor een ander. We hollen en hollen maar door. Hier hebben we niks te hollen, we hebben geen telefoon, geen apps, mail of wat dan ook, we zitten op een boot op een enorme watervlakte en kunnen geen kant op. Toch geeft dit juist een enorme rust. We geven ons over aan de rust. De wind waait het hoofd leeg en waar we ons in Nederland druk over maken is er hier niet. Het is vreemd om zomaar te lanterfanten, gewoon turen over het water of te kijken naar de sterren aan de hemel maar het voelt weldadig. Nu zijn we nog maar op de helft van de oversteek iets verder, maar ik verwacht geen verandering daarin. Sommigen uit mijn omgeving gaan voor een week rust en meditatie naar een klooster. Dat is ook een prima idee maar een week op de boot is zeker aan te raden. Heerlijk met zijn allen zeilen, zonnen op het dek, ontspannen etc. het is goed voor lichaam en geest. Daarnaast is het goed om eens uit je eigen comfort zone te stappen. Had je mij vijf jaar geleden gezegd dat ik weken op een zeilboot door zou brengen dan had ik smakelijk gelachen, echt niet! Ik werd al misselijk als ik een boot vanaf de kant zag beuken in de golven. Nu zit ik al bijna negen weken op een zeilboot, alle weer -types hebben we gehad, het gaat goed en het geeft een gevoel van overwinning. Ik zal nooit een fanatiek zeiler worden maar deze reis pakt niemand ons meer af. We zijn er nog niet en er kan nog van alles gebeuren maar 1 december denk ik er zo over en ik heb vertrouwen dat God bij ons is. Niet iedereen kan en zal voor een bootreis kiezen maar uit de comfort zone stappen kan ook in het klein. Het verbreed je horizon. Is er dan niks wat niet goed is? Natuurlijk zijn er ook spanningen op het schip of zijn we chagrijnig, we zijn heel gewone mensen maar het mooie, de dankbaarheid en het unieke van deze reis overheerst. Ik kan het iedereen aan bevelen: Alumasailing.com 125 Euro Onze diepvries doet het nog steeds niet. Op Tenerife zijn we van Santa Cruze naar het zuiden van het eiland gevaren, mede omdat de leverancier van de diepvries met een adres aan kwam van een monteur daar ter plaatse. De monteur is er geweest, hij kon bijna geen Engels maar gelukkig heeft onze vriend Mario ons geholpen met vertalen. De monteur zag al snel wat er aan de hand was, een veel voor komend iets bij de montage. De moeren waren niet strak genoeg aan gedraaid en daardoor was er koelgas ontsnapt. Hij deed het voor, de moeren moesten met kracht worden aan gedraaid, de ogen moeten bijna uit de kassen rollen en er moet flink gekreund worden. Hij pakte wat sleutels uit zijn tas en ging te werk. Wij stonden er met ons neus bovenop en hielden ons hart vast. De man draaide de boel zo vast dat de heleboel wel uit elkaar leek te spatten maar nee, hij stopte op tijd, deed het gereedschap weer in de tas en er moest contant betaald worden 125 Euro. Dat deden we want we waren heel blij en de vriendelijke monteur had ons mooi geholpen. Helaas, wij zijn 125 euro armer maar de diepvries werkt nog steeds niet. We hebben besloten verder te varen zonder diepvries, heel jammer maar het is niet anders en op Martinique of Curacao kijken we verder. De dealer heeft al wel gezegd voor een nieuwe installatie te willen zorgen. We weten nog niet precies hoe dat zal moeten maar houden contact met haar. Wordt vervolgd. Lampje Een buitenlampje wat aan de mast hangt was uit de houder geschoten en tikte steeds heel vervelend tegen de mast. Het is een glazen lampje en kan dus ook nog breken wat op het dek heel vervelend is. Dus moest Gijsbert de mast in. Maar hoe doe je dat op zee als de mast heen en weer slingert? We hebben een windstilte afgewacht en toen is Gijsbert de mast in geklommen al heen en weer zwaaiend want de boot ligt nooit stil in zee en bovenin heeft hij het lampje opnieuw bevestigd. Dat is fijn want als er midden in de nacht iets gedaan moet worden op het voordek is het prettig als er licht is. Vissen Na alle inspanningen is er op zee nog steeds geen vis gevangen, op de jonge tonijn na. Kosten nog moeite worden gespaard om die vis te vangen. Als Waldemar dan ook nog in een tijdschrift leest dat het knap is om GEEN vis te vangen, is het hek van de dam. De beide jongens zijn getergd tot op het bot, er zal een vis aan die haak komen. Verwoede pogingen worden gedaan maar er wordt alleen een prachtig gekleurd aas visje weer naar boven gehaald met een hap eruit gebeten. De tanden staan erin. Driftig wordt er gewerkt om de hengels te optimaliseren, wat denken die vissen wel niet! Gelukkig lezen we ook dat andere "overstekers" geen vis vangen, dat bedaard de gemoederen weer en brengt rust aan het visfront. Het vissen gaat onverminderd door. Etiket Als ik schrijf over irritaties dan zou het zo maar kunnen dat het voorkomt wanneer we met een regenachtige dag of nacht te doen hebben. 's Morgens om drie uur je bed uit is tot daar aan toe maar dan ook nog in de regen achter het roer zitten is niet leuk. Op een nacht zat ik dan ook wat treurig achter het roer en voelde ik voor de zoveelste keer het etiket van mijn trui in mijn nek krassen. Dat kun je er dan net niet bij hebben. Gelukkig hebben we alles aan boord aan naaigerei en scharen. 's Nachts dragen wij van die mijnwerker lampjes op ons hoofd en dat geeft goed licht. Voor de rest is het donker in de boot en erbuiten. Met de schaar probeerde ik het etiketje eruit te knippen en mij afvragend waarom er nou in de nek zo'n prikkend etiketje moet. Of het nou door de irritatie kwam of toch door slecht zicht, het stomme etiket bleef zitten maar daarvoor in de plaats heb ik een gat in mijn trui geknipt (gelukkig niet de skitrui). Met naald en draad heb ik het gat maar dicht gemaakt maar netjes is het niet geworden, het etiket is er met kracht uit getrokken. De volgende ochtend toen ik het verhaal vertelde zei Gijsbert dat ik hem altijd had voor gehouden om de etiketjes heel voorzichtig uit de trui of t shirt te knippen. Wat een snotneus! Zon/maan Ik heb het al vaker gehad over de plotter. Als je in de nacht achter het roer zit kijken we ook op het schermpje van de plotter. Daar staat heel veel informatie op. Zo kunnen we ook zien welke tijd de zon op komt en ook wanneer de maan zal verschijnen. Het is 28 november en met verbazing kijk ik op het scherm. De zon komt om 7:23 uur op en gaat om 18:39 uur onder en nu komt het, de maan komt op om 6:29 uur en gaat om 18:15 uur onder en is 1 procent afnemend. De zon en de maan komen bijna gelijktijdig op en gaan dezelfde tijd onder. Dat is toch niet de bedoeling? De maan is er voor de nacht en de zon voor overdag. Het precieze weet ik er nog niet van maar dat zoeken we later op. Zoutwater douche Op de boot wordt veel geknutseld. Zo hebben Gijsbert en Waldemar beiden een buitendouche gemaakt van een watercan. Gijsbert heeft gaatjes geprikt in de onderkant van een leeg watercan, met touwen wordt de can te water gelaten en als hij weer omhoog wordt getrokken moet je eronder gaan staan en dan plenst het warme zeewater over je heen. Heerlijk wanneer de boot zeilt en we niet te water kunnen gaan en toch het zweet van onze lichamen af willen spoelen. Waldemar heeft iets anders bedacht met een tuinslang door de watercan zodat deze continu water over ons heen kan gooien maar helaas deze douche werkt niet naar behoren. Er moet nog wat aan gesleuteld worden. Kookkunst Het bakken van de broden gaat goed. Ik wil niet zeggen dat het het lekkerste brood is wat er bestaat en in Nederland zal ik er echt geen ommetje voor maken zou een bakker dit brood verkopen maar toch, het is prima te eten. Ik kan het brood alleen nog niet zo mooi gerezen krijgen en het blijft ook wat compact maar we moeten roeien met de riemen die we hebben en eten het met smaak. We koken om de beurt en het avondeten kijken we naar uit. Ieder probeert op eigen wijze iets moois op tafel te zetten met de weinig middelen die we hebben, al of niet met voorgerecht of toetje. Gezellig zitten we rond de tafel en laten ons verrassen. Weer Ik wil afsluiten met het weer. Het weer is heerlijk van temperatuur en we genieten er enorm van. Onze huid is al aardig verkleurt door de zon en met een boek op het dek heerlijk in de zon is het genieten ten top. De zeilkleding wordt heel af en toe nog gebruikt bij een regenbui, de korte broeken en hemden zijn nu gepaste kleding of de zwemkleding. Dit is wat we ons er van voorgesteld hadden. We koersen af op Martinique of één van de andere eilanden om de boot te tanken, verse groente en fruit in te slaan en de boot een grondige schoonmaakbeurt te geven voor we richting Curacao varen. Tot zover. Een lieve groet vanaf de Atlantisch Oceaan, Bert, Waldemar, Gijsbert en Fenna.