Sinterklaas op zee

De zee kan de ene dag zo glad zijn als een spiegel, een dag later kan het een kolkende massa zijn met metershoge golven. Dat vergt kennis van zaken hoe om te gaan met een zeilboot. Iedere zeilboot is ook weer verschillend. Steeds is het weer kijken, wat doen de golven, waar komen ze vandaan. Wat doet de wind en uit welke hoek komt deze. Het heeft allemaal te maken met welke zeilen opgetuigd moeten worden en hoe ze moeten staan. Dit allemaal om zoveel mogelijk wind te pakken in de zeilen. Wolkbreuk Eindigde ik mijn vorige blog hoe heerlijk het weer aan boord was en hoe we daarvan genoten nog dezelfde avond kwam er een enorme stortbui over ons heen. De putsemmer was in een mum van tijd helemaal vol geregend, zoveel regen viel er. Waldemar en Gijs hadden wacht en waren in de kortst mogelijke tijd helemaal doorweekt en moesten zich omkleden. Toen Bert en ik 's nachts kwamen om ze af te lossen gebeurde hetzelfde. Overdag was het ook regenachtig en konden we onze pakken, kleren, kussens en handdoeken niet drogen. Het bleef maar regenen en de zon liet zich niet of nauwelijks zien. Dat drukt dan wel wat op de stemming en als alles drupt van de regen, zowel buiten als binnen alles klammig aanvoelt en niks wil drogen, en zelfs het verlangen naar je bed overgaat omdat deze zelfs klammig aanvoelt, vergaat de lol wel en valt er weleens een snauw. Gijsbert en Waldemar hebben in hun wacht, met vol tuig, meegemaakt dat er een rolwolk op hen af kwam. Binnen tien seconden veranderde de wind van 10 tot wel 33 knopen, voorafgaande aan een enorme daling van de temperatuur. Een zwarte massa wolken die op hen af kwam en een watermassa met hevige rukwinden over hen uit stortte. Er was geen tijd meer om de zeilen te ruimen. Gelukkig hielden beiden het hoofd koel en loodsten zij de boot door deze hevige bui. Wij konden ook niet blijven liggen in bed zo ging het tekeer. In mijn haast iets te pakken stootte ik mijn kleine teentje zo hard ergens tegenaan dat ik nu dagen later nog met blauw/paarse tenen rond loop. Na de bui hebben we met zijn vieren de zeilen geruimd en zijn op de motor verder gaan varen tot de buien over waren. De afgelopen dagen hebben we vaker behoorlijke regenbuien gehad. Gelukkig kan er na een stortbui ineens de zon door de wolken komen en kunnen we alles buiten drogen. Het hele dek ligt dan vol jassen en broeken, kussens, handdoeken etc. Doen we een stormrondje, de boot draait dan bijna 360 graden om vervolgens verder te varen met de zeilen ove r de andere boeg, dan is het met zijn vieren hard werken. Soms gebeurd dat midden in de nacht bij de wisseling van de wacht. Ieder krijgt een taak en zelfs midden in de nacht kan Gijs trots zijn op zijn bemanning. We zijn goed op elkaar ingespeeld en een echt team geworden. Na regen komt zonneschijn en hoe.... Hoe dichter we het Caribisch gebied naderen hoe warmer het wordt. Het is nu overdag denk ik wel zo'n 30 graden en heel zonnig. Heerlijk om de zon op de huid te voelen. Zie de maan schijnt door de wolken En dan is het 5 december. Sinterklaas had ons per satelliettelefoon gebeld dat hij niet op zee kon komen om pakjes te brengen. Daar hadden we natuurlijk alle begrip voor, dan maar een keer geen pakjes daar hadden we ons al mee verzoend. Maar wat was het een verrassing dat wij een pakje in de kast vonden met daarop 5 december. Hulpsinterklaas Janneke kon het niet over haar hart verkrijgen dat er helemaal niets kwam en had voor vertrek uit Lemmer het pakje in de boot verstopt. Wat een verrassing, er zaten heerlijk chocoladeletters in. Ook hulpsinterklaas Wilma had allerlei lekkers in de tas van Waldemar gestopt wat wij weer in onze schoen kregen. Met nog wat gedichten erbij voor ons allemaal was het een gezellige dag waarin we behoorlijk wat chocolade hebben gegeten, heerlijk was het. De maan liet zich 's avonds ook nog zien. Klussen Op een boot valt altijd wat te klussen en om dat al varende te repareren valt niet mee en je moet inventief zijn. Zo was er van de genua een touwtje los geschoten wat dan weer om de genua heen gedraaid zat. Dat is heel vervelend want dan kun je de genua niet meer gebruiken. Bert en Waldemar hebben dat klusje geklaard door een bezemsteel en een pikhaak aan elkaar vast te tapen en bovenop weer een mes vast gemaakt. Met het hele gevaarte gingen zij naar het voordek en probeerden het touwtje door te snijden. Het had wel iets weg van een lange takkenzaag. Het schip blijft niet even stil liggen maar al wiegende en deinende op de golven is het hen gelukt om het touwtje door te snijden en de genua weer gebruikt kan worden. Het schip ligt volgestouwd met gereedschap maar een takkenzaag hoort niet bij de uitrusting, met wat fantasie lukt het ook. Een ander grote klus was een reparatie van het zeil. Het zeil van de bezaan scheurde een stukje kapot en omdat we bang waren dat het verder ging scheuren moest er wat aan gedaan worden. Het zeil werd omlaag gehaald en de scheur goed zichtbaar gemaakt, dit al deinende op de golven. Rondom de scheur werd geschuurd en schoongemaakt door Gijs en daarna werd er een enorme plakker opgeplakt aan beide zijden van het zeil samen met Bert. Het was geen gemakkelijke opdracht. Waldemar en ik probeerden het zeil van het stuurwiel af te houden anders was dat helemaal mis gegaan. Na de plakker is het nog niet klaar want dan moet er genaaid worden met een naald wat meer weg heeft van een steekwapen. Bert steekt aan de ene kant door het zeil en Gijsbert doet er aan de achterkant een draad door die Bert dan weer naar voren haalde en strak trok. Helemaal goed ging het niet maar op een deinend schip deze reparatie uitvoeren valt om de drommel niet mee. Later aan een steiger bekijken we het naai werk nog eens en naaien we het geheel verder af. Tot dusver zitten de stickers aan beide zijden nog goed vast. Het zeil doet weer prima zijn dienst. Ineens was het schrikken. De generator stond aan en toch liep de stroom terug op het metertje. Dat moet niet mogelijk zijn. Dat betekent dat er iets goed mis is. Snel werd gekeken naar alle aansluitingen bij de accu en jawel daar zat de stoorzender. Een kabeltje was door al het geslinger van de boot losgeschoten. Toen het gerepareerd was steeg de stroommeter weer. Een zucht van verlichting. De meeste avonden gaat de generator een uurtje aan om stroom op te wekken. Overdag staan de windmolen en de zonnepaneel wind en zon te happen voor de stroom maar willen we voldoende stroom hebben en houden is het gebruik van de generator gewenst. We kunnen dan even alles opladen en met het koken en afwassen goed licht gebruiken. Dat is prettig werken. Zo is er altijd wel wat te klussen of te veranderen op het schip. Brood bakken behoort ook tot de klussen. Dat gaat per twee om de twee dagen. Het is meel wat al helemaal klaar verpakt is en alleen water erbij, kneden en rijzen voor het in de oven kan. Het lijkt heel simpel maar het kneden is niet het leukste werkje. Soms is het deeg wat vochtig en klef en bijna niet te kneden. Er zit dan meer aan de handen dan in de deegbal zelf. Tot dusver ging het aardig. Het brood wil niet altijd goed rijzen als het vochtig is buiten en binnen en er geen zon is. Het is ook wat compact brood maar afgelopen woensdag wilde het brood helemaal niet wat ik wilde. Het deeg bleef aan mijn handen kleven en ik kon er niks mee. Toch maar in de oven gestopt maar of het aan mij lag of aan het deeg, er kwam een uur later iets uit de oven wat meer weg had van een moordwapen dan van een brood. Het was een harde steen geworden. We hebben er wat dunne plakjes vanaf gesneden, flinterdun, en met flink wat jam of pindakaas erop is het nog te eten. Vandaag, vrijdag 9 december, hebben Gijsbert en Waldemar het brood bakken op zich genomen. Ze staan nu in de oven! Wordt vervolgd. Oceaandieren Hebben we, toen we vanaf het eiland Hierro wegvoeren, nog dolfijnen gezien. Onze verdere reis op de oceaan lieten ze zich niet meer zien tot ongeveer 250 mijl voor Martinique, toen zagen we de dolfijnen ineens weer naast de boot zwemmen, ditmaal een kleinere soort. Wat we wel heel veel gezien hebben zijn de vliegende vissen. Soms vliegen ze in groepen over het water, soms alleen. Meters scheren ze over het water. Het gebeurt vaak dat ze op het dek van de schepen springen zo vertelde ik de vorige blog. En jawel ook de afgelopen dagen sprongen ze op het dek van de Aluma terwijl onze boot toch behoorlijk hoog is. Enorme sprongen maken ze, we merken het niet altijd op en dan vinden we de vissen 's morgens dood op het dek. Waldemar zat op een nacht aan het roer tot er ineens een vis bijna op zijn schoot sprong. Dat was schrikken voor de vis maar ook voor Waldemar. Deze vis werd snel het water ingegooid en kwam met de schrik vrij. Waldemar is nu wat meer op zijn hoede. Vliegende vi ssen zijn leuk om te zien maar om er nou eentje op je schoot te krijgen is minder. Regendouche Regen heeft voordelen en nadelen. Zo maken Gijsbert en Waldemar maar een spetterend gebeuren van de wolkbreuken. Ze zepen zich razendsnel in met douchegel en de zoete regen spoelt alles af. Een grotere douche is niet denkbaar. Nog 202 mijl te gaan Onze oversteek van de Canarische Eilanden naar het Martinique loopt ten einde, nou ja we hebben nog 202 mijl te gaan maar op zo'n lange afstand voelt het als een paard die haar stal ruikt. Ik heb er heel veel zin in om aan land te gaan. Waren we weken alleen op zee nu is het aanmerkelijk drukker met zeilers. Het alleen zijn was geweldig op de enorme Atlantische Oceaan maar nu het weer drukker verkeer wordt en er over en weer gesprekken via de marifoon plaatsvinden is dat ook erg leuk. Waldemar verlangt naar een groot bord patat als we aan land komen, Gijsbert gaat mee want hij heeft zo'n zin in een hamburger menu. Bert hobbelt er ook achteraan want hij gaat voor een flinke coupe ijs en ik blijf op de boot want ik heb zin om een hele nacht eens heerlijk door te slapen, rustig, stil, alleen maar slapen en het thuisfront te bellen. Om zo veel dagen midden in de nacht op te moeten om wacht te houden, het zal psychologisch zijn, maar het gaat me niet in de koude of eigenlijk warme kleren zitten. De laatste nachten kan ik steeds moeilijker om drie uur kwiek naast mijn bed staan. We zeilen gestaag door. De laatste week continu op de zeilen gevaren met wind tot 33 knopen. Na Martinique nog een kleine week naar Curacao en dan is de reis echt voorbij. We houden jullie op de hoogte. Lieve groet, Bert, Gijsbert, Waldemar en Fenna. P.s. Een kleine correctie op mijn vorige blogs. Het derde zeil op ons schip heet geen bazaan maar bezaan. Ik wil jullie geen foute namen leren. Groetjes Fenna.