'Boatlife' 4 daagse zeiltrip naar Bonaire
Lieve Gijsbert en Janneke, laten we daar eens mee beginnen.
Als je Jaco vraagt hoe zijn vakantie was, dan kan hij het eigenlijk alleen maar over het stukje vakantie hebben, waar jullie bij waren. Het zeilen was fantastisch, Bonaire was fantastisch, en het gezelschap was fantastisch. Het is tijden geleden dat wij zo veel en zo vaak achter elkaar gelachen hebben.
Het begon met het feitje van de dag: één feitje was toegestaan, anders werd het saai, dus bewaarde we allemaal onze feitjes voor een dag. Zo is het een feit dat de kans groter is dat je dood gaat door de val van een kokosnoot, dan door de beet van een haai!
Na een tussenstop op Klein Curaçao, een middag zeilen, te veel zon op de huid en de heerlijke slaappauzes begon het Gijsbert toch allemaal wat te lang te duren en moesten we maar eens directe koers zetten richting Bonaire. Jaco probeerde het nog uit te stellen, maar zelfs een gezegde had geen effect (een schipper zonder haast, heeft altijd goede wind). We moesten toch wel voor 22u op Bonaire zijn, anders konden we niet meer eten. En dat wilde we natuurlijk niet. In de avond kwamen we aan op de ankerplek met allemaal zeilboten, precies voor de boulevard van Kralendijk. Een heerlijk plekje vlakbij de gezellige eettentjes.
De volgende dag gingen we Bonaire ontdekken. Janneke had een auto gereserveerd en nadat de mannen die opgehaald hadden, kon onze ontdekkingsreis op dit prachtige eiland beginnen. We begonnen bij 1000 steps waar het koraal prachtig is en waar we zelfs schilpadden hebben gezien. Na nog een kleine tussenstop op de boot, waar Kaya ons te slim af was met de hondensnoepjes zijn we door gereden naar de zoutbergen, waar we veel Flamingo’s hebben gezien. De eerste foto van één flamingo was meteen raak, ik kreeg het voor elkaar om precies op het moment dat hij zijn achterwerk frontaal naar de camera draaide met zijn kop in het water, een foto te maken. Na nog wat lol om een filmpje die ik maakte van een stromend riviertje en niet van de ouderwets draaiende waterwindmolens reden we verder naar de slavenhuisjes.
We begonnen nu toch wel trek te krijgen dus reden we door naar de windsurf beach waar we onze ogen uitkeken naar de professionele en beginnende windsurfers die bijna van hun plank af vielen vanwege een “toch wel oogverblindende” vrouw met hele grote borsten, lippen, billen, wangen en heel veel nep haar. Na een goed gevulde lunch en een korte uitleg over hoe windsurfen eigenlijk werkt (want met zo’n stang om aan vast te houden, een plank om op te staan en een wind ding wat je vooruit duwt lijkt het allemaal wel heel ingewikkeld), trokken we verder met onze auto op zoek naar een strandje waar we even rustig konden liggen om onze lunch te laten zakken.
Tijdens de rit naar het strandje keken we onze ogen uit, overal was de natuur even prachtig. Vanwege de smalle paden moesten we soms onze ramen dicht doen omdat we anders golven zeewater naar binnen kregen omdat we zo dicht langs het water reden. Naast dat de natuur prachtig was, was het strandje waar we aankwamen ook schitterend. Echt een klein stukje perfecte natuur waar het water kristalhelder blauw is, het strand prachtig wit en waar je uit keek over een grote baai met groene natuur eromheen.
Omdat we nog wel wat tijd over hadden voor het donker werd, hebben we nog heerlijk rondgereden op het eiland en namen we de ene na de andere alternatieve route. We probeerden nog met de auto een dijk op te rijden om te kijken wat er aan de andere kant te zien was. De auto haalde het niet omhoog en omdat de nieuwsgierigheid bij sommige te groot was stapte Jaco uit en stapte hij met zijn blote voeten zo in een cactusnaald, waardoor hij de auto weer in vluchtte. Janneke die het al een dom idee vond om zonder slippers uit te stappen waagde een gok met slippers, maar de cactusnaald kent geen genade en ook Janneke moest geloven aan de scherpte van de naald die dwars door haar slipper heen ging. Achter de dijk bleek het om een uitgestrekte vlakte te gaan, die natuurlijk prachtig was, maar toch niet helemaal de moeite waard bleek om nog meer pijn te lijden. Omdat het nu toch wel donkerder begon te worden, reden we met een kleine omweg terug naar de boot.
Na snel opgefrist te hebben, hadden we met Bob (de neef van Gijs die op Bonaire woont) afgesproken om ergens te gaan eten. Na een kort overleg kwamen we uit bij Cuba Compagnie waar ze verse tonijn serveerden. Na een gezellig etentje besloten we dat de avond nog jong was en gingen we naar Coco Beach waar we heerlijk aan zee met de voetjes in het water, onder het genot van de muziek, Amstel Bright hebben gedronken. Omdat het al tegen sluitingstijd begon te lopen, besloten we na een heerlijk biertje om onze bedjes maar eens op te zoeken.
Helaas was het de volgende dag tijd om weer richting Curaçao te zeilen, vroeg opstaan dus want de auto moest terug gebracht en uitklaren bij de douane. Eenmaal begonnen aan de reis hebben we zelfs nog DOLFIJNEN gezien. Wat ontzettend gaaf! Hoe mooi helder dat water en die prachtige dieren, echt fantastisch. Na de dolfijnen liet het weer even merken dat het regenseizoen is in de Caribbean, het begon te plensen! Omdat wij ondertussen toch wel gewend waren geraakt aan het klimaat vonden we de regen maar niks en zijn in de kuip onder het afdakje gaan zitten. Gijsbert bleef alleen achter bij het roer, een echte kapitein vaart ook bij slecht weer! Om de tijd tijdens de bui wat te doden had Jaco nog wel een leuk raadsel. “De boer staat met zijn wolf, zijn geit en met zijn bloemkool bij de oever van een rivier. De wolf, de geit en de bloemkool moeten met het bootje naar de overkant van de rivier, maar er kan maar 1 dier / bloemkool tegelijk. Maar als de boer de bloemkool meeneemt, dan eet de wolf de geit op. En als de boer de wolf meeneemt dan eet de geit de bloemkool. Hoe zorg je ervoor dat de geit, de wolf en de bloemkool heelhuids aan de overkant komen?” Mochten jullie de oplossing vergeten zijn, dan komen we graag nog eens langs om het uit te leggen. Aan het einde van de tropische bui, kwam er gelukkig na regen weer zonneschijn en eindigde onze dag heerlijk onder de sterren bij onbewoonde eiland Klein Curaçao waar we nog een nachtje zouden blijven.
De volgende dag scheen de zon heerlijk dus trokken Janneke en ik erop uit zodat ik het eiland kon verkennen. Na een heerlijke wandeling op het eiland kwamen we uit bij de vuurtoren. Een prachtig authentiek gebouw waar we beide wel onze dromen in kunnen waarmaken. Een mooi bed and breakfast, een prachtig huis. Genoeg ideeën. Na even boven gekeken te hebben begon onze verschrikkelijke wandeling terug naar de boot. Want... dat je spierpijn kan hebben na een paar uur sporten wisten we wel, maar dat je al direct spierpijn kan krijgen na het traplopen in een vuurtoren was toch even nieuw voor ons. Bovenaan de laatste trap dacht ik eerst nog even dat er iets niet helemaal goed was gegaan, want Janneke ging bijna gevloerd door die spontane spierpijn. Maar toen ik begon aan die trap wist ik niet wat mij overkwam. De laatste keer dat ik mijn benen zo gevoeld had was na het hardlopen van meer dan 10 kilometer.... Nadat we hier toch wel om konden lachen zetten we na nog een memorable foto toch maar door en liepen we al zuchtend en af en toe kreunend terug naar de boot waar onze reis helaas verder huiswaarts ging, terug naar Curacao en waar onze reis dan toch echt ten einde kwam. 🙁
Wat een fijne reis en fijne boot en fijne mensen! Hopelijk tot snel in een ander deel van de Caribbean!
Groetjes Jaco en Ingrid uit Groningen
